Fijne dinsdag lieve mensen.

Vooraleer ik verder ga met mijn verhaal wou ik even over de ochtend praten.  Vanmorgen moest ik op controle bij de cardioloog.  Ieder jaar moet ik op controle maar deze keer was ik enorm zenuwachtig.  Het was ook de eerste keer dat ik nadien ook niemand kon bellen die ik lief had.  Normaal dacht ik vandaag te vernemen wanneer er nieuwe batterijen in mijn defi zouden komen maar gelukkig staan die nu nog op 30%.  Ik kreeg wel opnieuw een monitor mee zodat men mij kan opvolgen ivm mijn batterijpercentage en mijn hart.  Ik heb namelijk toch op een bepaald moment een episode gehad die geregistreerd werd  Dit zien ze wanneer ze mijn defi uitlezen.  Ik weet niet wanneer, heb er ook niet achter gevraagd maar, op een gegeven moment moet mijn hartslag enorm de hoogte zijn ingegaan.  Toen ik dit vernam sloeg de paniek weer toe.  Maar blijkbaar is het niets om van wakker te liggen.  Gelukkig maar.  Ik word telkens zo goed opgevangen door de dokters.  Ik ben zowel de cardioloog alsook de verpleegsters zo dankbaar.  Ze komen soms gewoon spontaan binnen om een goeie dag te zeggen en te vragen hoe alles gaat.  Zij zijn zich ook bewust van alles wat er de laatste jaren op mijn pad kwam.  Mijn mama, tante en grootmoeder waren allen patiënten bij mijn cardioloog.  Ik had ze allemaal naar hen doorverwezen omdat hij zo'n integer persoon is.  Je bent geen nummer voor deze cardioloog.  Ondertussen ga ik al 13 jaar naar hem. En ik hoop nog lang te mogen gaan om goed nieuws te krijgen en als het slecht nieuws is dan weet ik dat ik in goeie handen ben.  Bij deze wou ik dit even delen met jullie.  Mensen die vragen hebben mogen die steeds stellen of als je zelf iets wil delen stuur me dan een email.  Sowieso contacteer ik u.  Alles blijft ook anoniem.  Heel veel liefs xxx

Dinsdag 15 april 2025

Adem in.

Neem een momentje om jezelf te waarderen.

Gewoon voor hoe je hier nu bent.  Het geeft niet als je het even niet weet, want wat je nu doormaakt, is iets  waarop je je niet had kunnen voorbereiden.

Goeiemorgen lieve mensen.  Vandaag ga ik beginnen met een stukje van mijn rugzak te delen met jullie.  Toen ik 33 was kreeg ik een zwaar hartinfarct.  Tot op heden heeft dit nog steeds een enorme invloed op mijn dagelijkse leven.  Wat ik nu ga schrijven zijn enkel de dingen die ik me nog goed herinner.  Je leest alles vanuit mijn gevoel.  Het was op een woensdag eind augustus 2012.  De dag voordat ik opnieuw zou gaan werken na mijn verlof.  Ik had om 14h een afspraak in de garage om mijn auto te gaan halen.  Tot dan toe verliep alles goed.  Het begon op de terugweg naar huis.  Tijdens het rijden kreeg ik plots enorme pijnscheuten in mijn linkerarm.  Dit hinderde me me tijdens het rijden.  Ik voelde me ook duizelig worden maar sprak mezelf toe; alles komt goed, je zal veilig thuis komen.  Thuis aangekomen ben ik me meteen op mijn bed gaan leggen maar ik kon maar niet slapen, de pijn bleef maar duren.  Om 18h belde ik mijn mama op.  Op dat moment voelde ik wat paniek opkomen, ik wist dat er iets niet ok was maar ik had zeker niet aan een hartinfarct gedacht.  Eerlijk, zou iemand van jullie op 33 jarige leeftijd hieraan denken?  Mijn mama zei dat ik rustig moest blijven en dat ze zou langskomen.  Het was dan ook mama die de stap nam om naar een huisarts te bellen.  Jullie moeten weten dat ik een enorme angst had voor dokters, ziekenhuizen en naalden.  Ik had een vaste huisarts en had een dokter waar ik naartoe ging als mijn dokter in verlof was.  Mama nam de eerste dokter die in mijn telefoonlijst voorkwam.  Na haar praktijkuren zou ze bij me langskomen.  Het was dus nog even wachten tot 20h.  Toen de dokter aankwam was de situatie nog erger geworden.  Pijn aan de linkerarm maar ook pijnscheuten op mijn borst en mijn maag was niet ok.  Ik weet nog heel goed dat de dokter en mijn mama met elkaar aan het praten waren en dat mij maar weinig gevraagd werd.  Ze drukte op mijn maag en ja dit deed pijn.  De dokter constateerde dat ik een maagontsteking of een maagzweer had.  Bij deze kreeg ik een inspuiting in mijn bil en kreeg ik zakje die ik puur moest leegdrinken.  Ik hoopte dus snel op beterschap.  Maar beterschap kwam er niet.  Integendeel.  De ganse nacht heb ik geen uur geslapen.  De pijn begon naar een plek tussen mijn schouderbladen te gaan.  Zo hevig dat ik zelfs niet meer neer kon liggen van de pijn.  Ik kroop op mijn knieën buiten rond.  Mijn hondjes liepen constant rond mij.  Ze kwamen me likjes geven, duwden mijn hoofd omhoog, kwamen naast me kruipen.  Ook zij voelden dat er iets niet ok was.  Nadien ben ik gaan beseffen dat zij ook voor een groot deel mijn leven hebben gered.  Tijdens de nacht hield ik ook mijn mama wakker door het constant sturen van sms'jes.  Ik was gewoon bang.  Om 7h in de ochtend belde ik opnieuw naar de praktijk.  Daar zeiden ze me dat de dokter zou komen voor ze aan haar visite zou beginnen.  Een beetje voor 8h kwam de dokter aan.  Ik vertelde haar over mijn nacht.  Ze zei dat dit normaal was en dat de pijn wel enkele dagen kon aanhouden.  Ondertussen was ook mijn mama opnieuw aangekomen.  Toen mama de dokter buiten liet vroeg ze aan haar: 'dokter u bent toch zeker he?'  Waarop de dokter antwoordde: 'Mevrouw, ik ben niet een dokter die zomaar een diagnose stelt'.  Door dit te horen was mijn mama een beetje meer gerustgesteld.  Ik zei tegen mama dat ze terug naar huis moest.  Verontschuldigde me omdat ik haar een ganse nacht had wakker gehouden en zei dat ze naar huis moest om slaap in te halen.  Na lang aandringen besloot mama om naar huis te gaan.  Met. de belofte dat ik haar moest bellen van zodra het echt niet meer ging.  Om 11h ging het helemaal van kwaad naar erger.  De pijn was niet meer te houden en ik moest om de 5 min naar het toilet.  Opnieuw mama gebeld.  Mama besloot om terug tot bij mij te komen en de dokter te bellen.  We mochten langsgaan bij de dokter om een doorverwijsbriefje voor een gastroscopie via spoed.  Ik weet nog dat ik net voor de ingang van het ziekenhuis zei tegen mama dat ik me heel wat beter voelde en terug naar huis wilde.  Maar mama kende me maar al te goed en wist dat ik heel bang was.  Er was geen sprake van dat ze me terug naar huis zou brengen.

In de loop van de dag of morgen ga ik verder.  Want het opnieuw herbeleven valt me zwaar.  De emoties die erbij horen komen steeds opnieuw naar boven.  Met een reden die alles nog veel erger maakt nu ik dit schrijf.  In de tussentijd is mijn mama overleden.  Ik wens jullie een hele fijne maandag toe.